ما آنها را دیده ایم، نه؟ زوزه کشان؟ آماتورها و حرفه ای ها به طور یکسان در عواقب یک بازی، سعی می کنند اشتباه خود را توضیح دهند، سر خود را در ناباوری تکان می دهند، ابروهای خود را می خارند، آه می کشند در حالی که سعی می کنند توضیحی منطقی ارائه دهند.
این مقاله برگرفته از یافته‌های اخیر در زمینه هوشیاری و ذهن است، این مقاله به دنبال توضیح این است که بازی شطرنج بر اساس یک تعامل خوب بین ذهنی است که به طور ناخودآگاه حرکات را تحریک می‌کند و یک آگاهی منظم که می‌داند چه چیزی را باید نگه دارد و چه چیزی را دور انداخت.
برخلاف دیگر مقالات بازی به بازی، این بخش اول می‌خواهد از پشت حرکت‌ها عبور کند تا معمای زیربنای اشتباهات ما را باز کند و بخش دوم روشی را برای مبارزه با تکانشگری و تمایلات اشتباه پیشنهاد می‌کند.
چه کسی این تفکر را انجام می دهد؟
بازی شطرنج اغلب با تفکر مرتبط است و کوگیتو ارگو سام دکارت، فکر می‌کنم، بنابراین هستم، مدت‌هاست که در مورد باورهایمان در زندگی ذهنی‌مان، ما را طلسم کرده است.
درباره ماهیت تفکر، جیمز (2007، ص 284) در فصل «جریان فکر» (اصول روانشناسی، 1890) تأکید می‌کند که آگاهی همیشه انتخاب می‌کند: «همیشه به بخشی از موضوع خود علاقه بیشتری دارد. از دیگری، و استقبال می کند و رد می کند، یا انتخاب می کند، در حالی که فکر می کند”:.
به طور خلاصه، ذهن بر روی داده هایی که دریافت می کند بسیار کار می کند همانطور که یک مجسمه ساز بر روی قطعه سنگ خود کار می کند. به یک معنا مجسمه از ابدیت آنجا ایستاده بود. اما هزاران مجسمه مختلف در کنار آن وجود داشت، و مجسمه ساز به تنهایی باید تشکر کند که این مجسمه را از بقیه جدا کرده است. همین‌طور است که دنیای هر یک از ما، چقدر متفاوت است که چندین دیدگاه ما نسبت به آن ممکن است متفاوت باشد، همگی در هرج و مرج اولیه احساساتی نهفته بود که موضوع صرفاً به فکر همه ما بی‌تفاوت بود.
اگر بخواهیم، می‌توانیم با استدلال‌هایمان، چیزها را به آن پیوستگی سیاه و بدون درز فضا و ابرهای متحرک اتم‌های انبوهی که علم تنها دنیای واقعی می‌نامد بازگردانیم. اما در تمام مدت دنیایی که ما احساس می‌کنیم و در آن زندگی می‌کنیم، همان چیزی خواهد بود که اجدادمان و ما، مانند مجسمه‌سازان، با رد کردن بخش‌هایی از قسمتها،و با حرکت‌های انتخابی به آرامی، از آن خارج شده‌ایم. مجسمه سازان دیگر، مجسمه های دیگر از همان سنگ درذهن های دیگر، جهان های دیگر از همان هرج و مرج یکنواخت و بی بیان! دنیای من فقط یک در میلیون یکسان است، برای کسانی که ممکن است آنها را انتزاع کنند، یکسان واقعی است.
چقدر باید دنیاها در آگاهی مورچه، کاسه ماهی یا خرچنگ متفاوت باشند! (2007، صفحات 288-289)
در شطرنج، صفحه شطرنج بلوک مرمری شماست. به بیان تصویری، ذهن شما حرکت هایی را از آگاهی شما ایجاد می کند و به آن ارائه می دهد. موقعیت هایی با چندین حرکت مساوی؟ مجسمه ساز متفاوت، یعنی بازیکن، حرکت متفاوت.
بعدها، ماربه (1901/2012) و وات (1906) تأیید کردند که تفکر و قضاوت، نشانه‌های فرضی آگاهی (Jaynes, 2000, p. 38) اصلاً آگاهانه نیستند. یعنی من (آگاه) آن جوهر متفکری نیست که دکارت (و بعداً کانت) آن را چنین برداشت کرد.
به عبارت دیگر، ما قبل از اینکه بدانیم باید در مورد چه چیزی فکر کنیم، فکر خود را انجام می دهیم (Jaynes, 2000, p. 39)، ما نمی دانیم قبل از اینکه به آن فکر کنیم به چه چیزی فکر می کنیم و «واقعی است. فرآیند تفکر، که معمولاً تصور می‌شود حیات آگاهی است، اصلاً آگاهانه نیست و فقط آماده‌سازی، مواد و نتیجه نهایی آن آگاهانه درک می‌شود» (جینز، 2000، ص 41).
آماده سازی، مواد و نتایج نهایی که تنها چیزهایی هستند که آگاهانه درک می شوند، به این معنی نیست که آنها آگاهانه هستند، زیرا اگر آنها ظاهراً بودند، می توانستیم آگاهانه بهترین آمادگی ها و بهترین مواد را برای فرآیندهای فکری واقعی انتخاب کنیم و هم فرآیندهای فکری و هم را کنترل کنیم. نتیجه نهایی این بدان معناست که کیفیت افکار، احساسات و اعمال ما بستگی به کیفیت اطلاعاتی دارد که از طریق اندام‌های حسی ما به مغز جریان می‌یابد و به ظرفیت و توانایی مغز برای تجزیه و تحلیل و پردازش اطلاعات قبل از ارسال به عنوان افکار، احساسات و اعمال بستگی دارد.
از اواخر دهه 1950 مشخص شده است که از تمام اطلاعاتی که از اندام های حسی ما سرازیر می شود (1121000 واحد اطلاعات)، تنها کسری (1-40 واحد اطلاعات) یک تجربه آگاهانه را تشکیل می دهد (زیمرمن، 1986) و در 1988، هانس اچ. کورنهوبر، با تکرار جیمز و جینز، بیان می کند که تفکر مستقل از آگاهی و اعمال ارادی است و بیشتر اطلاعاتی که از سیستم عصبی مرکزی ما عبور می کند ناخودآگاه است، و نشان می دهد که ما نمی توانیم “آنچه می خواهیم” فکر کنیم، اما ممکن است ما فکر کنیم. بتواند کانون توجه ما را هدایت کند (Kornhuber به نقل از Nørretranders، 1999، ص 177).
همانطور که نشان می دهد، ما می توانیم با اعمال ارادی تمرکز کنیم یا توجه خود را به سمت چیزی که باید روی آن تمرکز کنیم یا آن را به سمت آن سوق دهیم، متمرکز کردن توجه ما ساده تر از آن چیزی است که ممکن است فرض شود، زیرا هیچ دلیلی برای عدم تمرکز یا هدایت کردن وجود ندارد. توجه ما به آن چیزی است که باید روی آن تمرکز کنیم یا آن را به سمت آن سوق دهیم.
با این حال، امکان جلب توجه ما ممکن است به همان اندازه که تصور می شد ساده نباشد: عبارت جلب توجه یا علاقه نشان می دهد که چیزی خارج از آگاهی ما جلب توجه می کند، یعنی ما تصمیم نمی گیریم به چه چیزی علاقه مند باشیم، به چه چیزی علاقه مند باشیم. میل، اصرار یا اشتیاق، و نه اینکه توجه خود را به چه چیزی معطوف کنیم. ما نمی توانیم سر خود را بچرخانیم تا زمانی که متوجه شویم که می توانیم آن را بچرخانیم. ما مجبور نیستیم سرمان را بچرخانیم، بلکه اصلاً بتوانیم آن را بچرخانیم. انگیزه ای که ما را از این امکان آگاه می کند باید ناخودآگاه تحریک شود یا به آگاهی ما ارائه شود.
چه کسی بازی را انجام می دهد؟
تا زمانی که آزمایش ابتکاری بنجامین لیبت (1985) نشان داد که هر عمل ارادی ظاهری معمولاً به طور ناخودآگاه با مطالعاتی شروع می شود که نشان می دهد مغز به طور ناخودآگاه اقداماتی را قبل از آگاهی از آگاهی آماده می کند (Nørretranders, 1999, pp. 213-256)، فرض بر این بود که ما خودمان آگاهانه تصمیم می گیریم چه زمانی حرکت کنیم و چه چیزی را حرکت دهیم (قطعات، بازوها، انگشتان، پاها).
همانطور که Libet می نویسد:
“فرآیندهای مرتبط با مسئولیت فردی و اراده آزاد نه برای شروع یک عمل داوطلبانه بلکه برای انتخاب و کنترل نتایج ارادی” (Libet, 1985, p. 538).
و “برخی ممکن است مسئولیت و اراده آزاد را تنها زمانی عملی بدانند که اعمال داوطلبانه به دنبال بررسی آگاهانه آهسته تر در مورد انتخاب های جایگزین عمل شوند [مانند بازی شطرنج، ممکن است اضافه کنیم]. اما همانطور که در بالا ذکر شد، هر انتخاب ارادی به یک اقدام داوطلبانه تبدیل نمی شود تا زمانی که شخص حرکت می کند» (لیبت، 1985، ص 538-539).
دانشمندان علوم اعصاب معاصر1 که تلاش می‌کنند یافته‌های لیبت را رد یا به چالش بکشند، به نظر نمی‌رسد که لیبت هرگز استدلال نکرده است که مغز تصمیم می‌گیرد، و در نتیجه اراده آزاد را به یک توهم تبدیل می‌کند، بلکه مغز پیشنهادی ارائه می‌دهد، پیشنهادی که تا زمانی که تکانه تبدیل یا تبدیل به عمل می شود.
همانطور که Nørretranders (1999، ص 243) می گوید:
اراده آزاد بیشتر با روشی که محیط پیرامون تکامل ارگانیسم‌های بیولوژیکی را از طریق انتخاب طبیعی شکل می‌دهد، مطابقت دارد تا آگاهی با طرح، نقشه، که اغلب ما وقتی تصور می‌کنیم چگونه در زندگی خود آگاهانه انتخاب می‌کنیم، خود به خود تصویر می‌کنیم.
به عبارت دیگر، اراده آزاد از طریق انتخاب، اطلاعات دور ریخته‌شده، جایگزین‌های رد شده، نه طرح (یا قصد) عمل می‌کند که در آن قرابت با نظریه تکامل داروین تنها مشابه در تاریخ ایده‌ها نیست (Nørretranders، (1999، ص 243). در زمینه ما: مغز ما هنگام انجام حرکات شطرنج بازی می کند در حالی که ما هنگام وتو کردن پیشنهادات مغز خود شطرنج بازی می کنیم.
در پی آزمایش خود، لیبت پیشنهاد کرد که آگاهی علیرغم اینکه قادر به شروع اقدامات نیست، می تواند انگیزه ها را وتو کند، لغو کند یا از دویدن به عملی که بازی شطرنج با هیچ نوع یا نوع دیگری از کنش متفاوت نیست، جلوگیری کند. این نشان می‌دهد که برخلاف باورهای رایج و سنتی، آگاهی نمی‌تواند اقداماتی را آغاز کند یا آغاز کند، اما در صورت انضباط، می‌تواند «وتو» یا نابود کند، انگیزه‌هایی را که منجر به اعمال ناخواسته، ناهنجار، غیرقابل قبول، تأسف‌آور، شرم‌آور یا غیراخلاقی شود.
اقداماتی که به طور ناخودآگاه شروع می‌شوند نشان می‌دهند که تنها کاری که ما آگاهانه می‌توانیم «عمداً» یا «عمد» انجام دهیم، وتو کردن است و بنابراین یک ابهام ذاتی در عبارت «عمدا» آشکار می‌شود. از آنجایی که آگاهی نمی تواند اعمالی را آغاز کند، ما نمی توانیم سهوا، ناخواسته، غیرعمد یا ناخواسته اعمالی را انجام دهیم یا حرکاتی را انجام دهیم که «قصدش را نداشتیم».
مغز به روش‌های مرموزی کار می‌کند، بدون نیاز به دلیل یا توجیهی برای تحریک این یا آن تکانه و اگر هدفی نمی‌بیند، انگیزه را تحریک نمی‌کند و هیچ راه دیگری برای عمل وجود ندارد. به طور خلاصه: اگر آگاهی اعمالی را آغاز می کرد، لغزش هرگز اتفاق نمی افتاد یا رخ نمی داد. با این تفکر که ناخودآگاه هستند، حرکت ها توسط مغز تحریک می شوند و هشیاری با «وتو» کار می کند، بازی شطرنج (و فعالیت های انسانی به طور کلی) در دستان تعامل دقیق بین فرآیندهای خودآگاه و ناخودآگاه (به جای قطعی و قطعی) باقی می ماند. خود منزوی، به اصطلاح از ناکجاآباد عمل می کند). دانستن اینکه چه چیزی را باید حفظ کرد و چه چیزی را از بین همه پیشنهادها، هوی و هوس ها و ایده هایی که ذهن با آنها می آید.
هشیاری کم و بیش به عنوان بررسی اشتباه عمل می کند، به آرامی بازی ما را زیر نظر می گیرد، مطمئن می شود که هیچ قطعه ای آویزان نشده یا در معرض خطر قرار نمی گیرد. بیشتر اوقات هنگام بازی، هوشیاری اصلاً درگیر نیست. رومانوفسکی می‌نویسد: «یک بازی مانور گاهی می‌تواند از تلاش‌های آگاهانه یکی از حریفان نیز به وجود بیاید» (Romanovsky, 2013, p. 201) ممکن است به عنوان مثالی در مورد اینکه چقدر اعتقاد به نقش آگاهی در بازی شطرنج ریشه‌دار است
آیا ما باید آگاهانه حرکات خود را انتخاب می‌کردیم، چگونه اشتباهات خود را توضیح دهیم؟ اگر شطرنج آگاهانه بازی می‌کردیم، هرگز اشتباه نمی‌کردیم، زیرا هیچ‌کس عمدا اشتباه نمی‌کرد. صرفاً با اعمال ارادی، می‌توانیم تصمیم بگیریم بهترین حرکات را انجام دهیم زیرا صفحه شطرنج جلوی ما به اطلاعات کامل دسترسی پیدا می‌کند. از آنجایی که آگاهی شفاف خواهد بود و موقعیت روی تابلو برای همه قابل مشاهده خواهد بود، کلیات کلی از آنچه در جریان است خواهیم داشت.
به طور سنتی، بازی‌های شطرنج در تحلیل‌های بعد از بازی توضیح داده می‌شوند و حرکت‌ها توجیه می‌شوند و معمولاً این دستور روز است. اول بازی – سپس توضیح. اگر شطرنج بازی آگاهانه بود، منطقاً باید برعکس بود. ابتدا توضیح می دهیم که چرا باید حرکات خاصی انجام شود و سپس مغز حرکات درخواستی را آغاز می کند، درست است؟
اگر می‌توانستیم برای هر حرکتی که انجام می‌دهیم توضیحات کاملاً منطقی و قابل قبولی ارائه دهیم، چرا مغز ما اشتباهی را آغاز می‌کند یا حرکاتی را که به بهترین وجه با توضیح مطابقت دارد انجام نمی‌دهد یا به آن نمی‌پردازد و بنابراین شطرنج را به بازی منطقی ای که تصور می‌شود تبدیل می‌کند؟
ضرب المثل روسی “همه ما از عقل خود راضی هستیم اما از موقعیت خود راضی نیستیم” به خوبی این پارادوکس ظاهری را نشان می دهد. در بازی‌های رعد اسا و سریع، که آگاهی تقریباً وجود ندارد، این نوع بازی‌ها صرفاً ادراک و شهود هستند، این امر حتی آشکارتر است زیرا زمانی برای تأمل در توضیح‌های احتمالی قبل از شروع حرکت وجود ندارد.
چه کسی اشتباه می کند؟
اشتباهات ممکن است به عنوان نوعی پیشنهادات حرکتی خود به خودی بد تصور شوند، یعنی انگیزه هایی برای حرکت هایی که اگر نابود نشوند برای موقعیت فرد مضر خواهند بود. با این حال، ما در مورد حرکات ضعیف استراتژیک در سطح کلی صحبت نمی کنیم، مانند قرار دادن اشتباه مهره به دلیل عدم توانایی و درک عمومی شطرنج، اما حرکات به معنای واقعی کلمه از ناکجاآباد اتفاق می افتد، حرکت در آنجا ظاهراً هیچ دلیل معقولی برای بازی وجود ندارد. سوال کلیدی این است؛ اگر هوشیاری بازی را انجام نمی دهد، پس چه کسی اشتباه می کند؟ کسی یا چیزی باید مسئول اشتباهات بازیکنان باشد، و چه کسی یا چه بخشی از ما ممکن است باشد؟
همانطور که گفته شد، یک هوشیاری نور هنگام بازی نظارت می کند، در حالی که هوشیاری کامل خود را در لحظه اشتباه شطرنج باز اعلام می کند، که زبان بدن او به خوبی نشان می دهد. به ترتیب توجه کنید؛ هرگز با بازیکنانی روبرو نمی شویم که اشتباهات خود را از قبل اعلام کنند. ما فقط در مورد کسانی می شنویم که ابتدا اشتباه کردند و سپس متوجه شدند.
این بار، تنها به طور خلاصه می‌توان به «چرا» و «چگونه» اشتباهات اشاره کرد، اما به عنوان یک اشاره کلی، می‌توان گفت که اشتباهات به دلیل عدم تداخل بین مغز و آگاهی رخ می‌دهند و به نظر می‌رسد که تنها سه توضیح ممکن دارد:
1) ما فقط بخش هایی از موقعیت را به دلیل دید ناکافی می گیریم و فقط روی قسمت های خاصی از صفحه تمرکز می کنیم.
2) ما در کل موقعیت را می گیریم اما در هنگام پردازش مطالب اتفاقی می افتد که منجر به اشتباهات ظاهراً خود به خود و غیرقابل توضیح می شود.
3) حتی وقتی کل صفحه را می بینیم، مغز ما همه آن را نمی گیرد.
توضیح اول ممکن است واضح‌ترین توضیح باشد، به این معنی که تمرکز ناکافی منجر به کمبود اطلاعات و در نتیجه عدم وجود تعامل بین مغز و ذهن می‌شود که منجر به ناتوانی آگاهانه در نابود کردن تکانه می‌شود. اشتباهات در این بخش ممکن است هم به دلیل خستگی و هم به دلیل عدم توانایی و تجربه عمومی شطرنج باشد. به عبارت دیگر: استادبزرگ ها ممکن است به دلیل خستگی و نه عدم مهارت، قربانی این نوع اشتباهات شوند، در حالی که آماتورها ممکن است هم به دلیل خستگی و هم به دلیل عدم مهارت شطرنج از آن رنج ببرند.
با توجه به توضیح دوم، اشتباهات چیزی است که ما سعی می کنیم از آن اجتناب کنیم، بنابراین اگر اشتباهات ربطی به آنچه می گیریم دارد، چرا مغز مطالب را به گونه ای پردازش می کند که منجر به اشتباهات شود؟ به نظر می رسد این اتفاق تنها در صورتی رخ می دهد که به اصطلاح در “سیم کشی” مشکلی وجود داشته باشد، که اگر خیلی مکرر نباشد قابل تصور است. به نظر می‌رسد که داشتن هوشیاری به طور هدفمند اطلاعات را نادرست تفسیر می‌کند، به تضاد منافع منجر می‌شود، زیرا هدف از بازی شطرنج جفت‌گیری با حریف است و چرا می‌خواهید اوضاع را برای خود به هم بزنید؟
با رسیدن به توضیح سوم، که هم برای آماتورها و هم برای حرفه ای ها معتبر است، طرح ضخیم تر می شود و یک معضل به موقع ایجاد می کند: به نظر می رسد اشتباه کردن با دیدن کل صفحه با دو چشم خود غیرممکن است، درست است؟ اشتباه! این دلیل اشتباه کردن ارتباط نزدیکی با دیدگاه ما در مورد ترتیب بازی و توضیح شطرنج دارد و تحقیقات نشان می‌دهد که تنها کسری از اطلاعاتی که از چشمان ما عبور می‌کند توسط هوشیاری درک می‌شود، به این معنی که ممکن است کل صفحه را ببینیم و باز هم نبینیم. آن را درک کند. این بدان معناست که ممکن است تکه‌هایی از اطلاعاتی وجود داشته باشد که مغز ما دریافت نمی‌کند یا حتی زمانی که چشمان ما به سمت صفحه است، از دست می‌دهد.
حل پازل های تاکتیکی یا انجام بازی حدس زدن که در آن سعی می کنیم حرکات استادبزرگ را حدس بزنیم، ممکن است تفاوت بین دیدن و درک را نشان دهد. کل صفحه جلوی ماست… ما به وضوح موقعیت را می بینیم (چشم هایی که به سمت آن معطوف شده اند… همه اطلاعات برای حل آن درست در مقابل ماست و هنوز هم، خیلی وقت ها، در نهایت دست خودمان را به دست می گیریم. چگونه می توانیم آن را از دست بدهیم؟ با این حال، وقتی راه حل به ما ارائه می شود، بدیهی ترین چیز در جهان است.
صرف وجود یک ضربه ترکیبی یا تاکتیکی نشان می دهد که بازی شطرنج ناخودآگاه است و ما آنقدر که ظاهراً فکر می کنیم کنترل امور را نداریم، زیرا اگر بازی آگاهانه بود، به گونه ای بازی نمی کردیم که این امکان را به حریف خود می دهیم که یک ضربه تاکتیکی (درخشان) انجام دهد، آیا ما؟
علیرغم اینکه افراد باهوش تاکتیک‌ها را سفسطه شطرنج در نظر می‌گیرند، سرعت یافتن راه‌حل‌های تاکتیکی به شما نشان می‌دهد که مغز شما با چه سرعتی اطلاعات را پردازش می‌کند، یعنی موقعیت. درک ناخودآگاه است، هیچ فایده ای ندارد که خودمان (یا دیگران) را به خاطر ندیدن این ضربه تاکتیکی یا از دست دادن آن ترکیب زیبا، سرکوب کنیم.
آماتورها و حرفه ای ها به معنای واقعی کلمه تابلوهای مختلف را حتی با دیدن یک تابلو درک می کنند و دلیل آن این است که ذهن حرفه ای بهتر از ذهن آماتور برای درک اطلاعات بیشتر آموزش دیده است. این به این دلیل است که ادراک مبتنی بر اعمال ارادی نیست و مغز به طور مستقل کار می کند. از آنچه ما فکر می کنیم باید درک کند، فکر کند، بفهمد، درک کند یا تفسیر کند و غیره. اشتباهات به این دلیل اتفاق می افتد که انسان ها خطاپذیر هستند و انگیزه های بی اساس قوی تر از توانایی ما برای نابودی آنهاست.
قسمت بعدی ما روشی برای مبارزه با اشتباهات ارائه می دهد …. و موارد دیگر.
- رجوع کنید به Baker, et al., 2011: Bode et al., 2011; D’Ostilio & Garraux، 2012; فرید و همکاران، 2011; هاگارد و ایمر، 1999; هاگارد و لیبت، 2001; کلر و هکهاوزن، 1990; Kühn & Brass، 2009; Lages & Jaworska، 2012; Matsuhashi & Hallett، 2008; میلر و همکاران، 2011; ناوون، 2014; شورگر و همکاران، 2012; Soon et al., 2008; Trevena & Miller، 2002، 2010.
کتابشناسی – فهرست کتب
Altibox Norway Chess 2018 – Blitz. (27 مه 2018). یو تیوب. https://www.youtube.com/watch?v=jwcSMnfNnqI&t=10486s
بیکر، ک. اس.، متینگلی، جی.، چمبرز، سی دی، و کانینگتون، آر (2011). توجه و آمادگی برای اقدام. عصب روانشناسی، 49 (12)، 3303-13. https://doi.org10.1016/j.neuropsychologia.2011.08.003 (همچنین به http://psych.cf.ac.uk/home2/chambers/Baker_2011_Neuropsychologia.pdf مراجعه کنید)
Bode, S., He, A. H., Soon, C. S, Trampel, R., Turner, R., & Haynes, J.-D. (2011). ردیابی تولید ناخودآگاه تصمیمات رایگان با استفاده از fMRI با میدان بالا uItra. PLoS ONE، 6(6)، e21612. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0021612
D’Ostilio، K.، & Garraux، G. (2012). مکانیسم های مغزی زیربنای کنترل خودکار و ناخودآگاه عملکرد حرکتی. مرزها در علوم اعصاب انسانی، 6 (265). https://doi.org/10.3389/fnhum.2012.00265
فرید، آی.، موکامل، آر.، و کریمن، جی. (2011). پیش فعال سازی داخلی سلول های عصبی منفرد در قشر پیشانی داخلی انسان، اراده را پیش بینی می کند. نورون، 69 (3)، 548-562. https://doi.org/10.1016/j.neuron.2010.11.045
Haggard, P., & Eimer, M. (1999). در مورد رابطه بین پتانسیل های مغز و آگاهی از حرکات ارادی. پژوهش های تجربی مغز، 126(1)، 128-133. https://doi.org/10.1007/s002210050722
هاگارد، پی، و لیبت، بی (2001). قصد آگاهانه و فعالیت مغز. مجله مطالعات آگاهی، 8 (11)، 47-63. (همچنین به https://www.cs.tau.ac.il/~hezy/Vision%20Seminar/haggard%20free%20will.pdf مراجعه کنید)
جیمز، دبلیو (2007). اصول روانشناسی (جلد 1). کوزیمو
جینز، جی (2000). منشأ آگاهی در فروپاشی ذهن دو مجلسی. اولین کتاب های مارینر. (همچنین به http://s-f-walker.org.uk/pubsebooks/pdfs/Julian_Jaynes_The_Origin_of_Consciousness.pdf مراجعه کنید)
کلر، آی.، و هکهاوزن، اچ (1990). پتانسیل های آمادگی قبل از اعمال حرکتی خود به خود – کنترل ارادی در مقابل کنترل غیرارادی. الکتروانسفالوگرافی و نوروفیزیولوژی بالینی، 76 (4)، 351-361. https://doi.org/10.1016/0013-4694(90)90036-J
Kühn, S., & Brass, M. (2009). ساخت گذشته نگر از قضاوت انتخاب آزاد. آگاهی و شناخت، 18 (1)، 12-21. https://doi.org/10.1016/j.concog.2008.09.007
Lages، M.، و Jaworska، K. (2012). “تصمیمات خود به خودی” و “نیت های پنهان” چقدر قابل پیش بینی هستند؟ مقایسه نتایج طبقه‌بندی بر اساس پاسخ‌های قبلی با تحلیل الگوی چند متغیره سیگنال‌های fMRI BOLD. مرزها در روانشناسی، 3(56). https://doi.org/10.3389/fpsyg.2012.00056
لیبت، بی (1985). ابتکار ناخودآگاه مغزی و نقش اراده آگاهانه در کنش ارادی. علوم رفتاری و مغزی، 8(4)، 529-566. https://doi.org/10.1017/S0140525SX00044903
Marbe, K. (1901). Experimentell-Psychologische Untersuchungen über das Urteil: Eine Einleitung in die Logik. W. Engelmann.
Marbe, K. (2012). Experimentell-Psychologische Untersuchungen über das Urteil: Eine Einleitung in die Logik. Unikum-Verlag.
Matsuhashi، M.، & Hallett، M. (2008). زمان‌بندی قصد آگاهانه برای حرکت. مجله اروپایی علوم اعصاب، 28 (11)، 2344-2351. https://doi.org/10.1111/j.1460-9568.2008.06525.x
Miller, J., Shepherdson, P., & Trevena, J. A. (2011). اثرات نظارت بر ساعت بر فعالیت الکتروانسفالوگرافی: آیا شروع حرکت ناخودآگاه یک مصنوع ساعت است؟ علم روانشناسی، 22(1)، 103-109. https://doi.org10.1177/0956797610391100
ناون دی (2014). چقدر قابل قبول است که کنترل آگاهانه توهمی است؟ مجله آمریکایی روانشناسی، 127 (2)، 147-155. https://doi.org/10.5406/amerjpsyc.127.2.0147
Nørretranders، T. (1999). توهم کاربر: کاهش آگاهی به اندازه (J. Sydenham, Trans.). کتاب های پنگوئن
رومانوفسکی، پی (2013). تکنیک وسط بازی شوروی. شطرنج با کیفیت
Schurger, A., Sitt, J. D., & Dehaene, S. (2012). یک مدل تجمع کننده برای فعالیت عصبی خود به خودی قبل از حرکت خود آغاز شده PNAS، 109(42)، E2904- E2913. https://doi.org/10.1073/pnas.1210467109
به زودی، C. S.، براس، M.، هاینز، H.-J.، & Haynes، J.-D. (2008). عوامل ناخودآگاه تعیین کننده تصمیمات آزاد در مغز انسان علوم اعصاب طبیعت، 11 (5)، 543-545.
https://doi.org/10.1038/nn.2112
Trevena, J. A. & Miller, J. (2002). آماده سازی حرکت قشر مغز قبل و بعد از تصمیم آگاهانه برای حرکت. آگاهی و شناخت، 11(2)، 162-90. https://doi.org/10.1006/ccog.2002.0548 (همچنین به https://pdfs.semanticscholar.org/25c6/e9019da06e74589dd2c01a6d102b359950ec.pdf مراجعه کنید)
Trevena، J. A.، & Miller، J. (2010). آماده سازی مغز قبل از یک اقدام داوطلبانه: شواهدی علیه شروع حرکت ناخودآگاه آگاهی و شناخت، 19(1)، 447-456. https://doi.org/10.1016/j.concog.2009.08.006
Vik-Hansen, R. (2018, 3 سپتامبر). حرکت استاد بزرگ را پیدا کنید. Chess.com. https://www.chess.com/article/view/the-chess-guessing-game
وات H. J. (1906). مشارکت تجربی در نظریه تفکر. مجله آناتومی و فیزیولوژی، 40 (3)، 257-266.
Zimmermann, M. (1986). فیزیولوژی عصبی سیستم های حسی. در R. F. Schmidt (Ed.), Fundamentals of Sensory Physiology (ویرایش 3d., pp. 68-116). Springer Verlag،
به روز رسانی 4 آوریل 2021: کتابشناسی به روز شده بر اساس APA 7.
به روز رسانی 4 آوریل 2021: کتابشناسی بر اساس APA 7 به روز شد.
به‌روزرسانی 28 سپتامبر 2021: پاراگراف اول را از نقل قول ویلیام جیمز (2007، صفحات 288-289) حذف کرد و با جایگزین کردن «حذف» ما با «رد کردن» صحیح، نقل قول را تصحیح کرد. (ما امروز این را کشف کردیم.)
به روز رسانی 5 اکتبر 2021: کتابشناسی به APA 7 به روز شد (یک کاما بین حرف اول و علامت درج شد) و یک مرجع دوگانه حذف شد (Trevena & Miller, 2010).