- شطرنج از نظر فیزیکی پرتقاضا است
- شطرنج یک رقابت است
- شطرنج نیازمند مهارت است
- شطرنج‌بازان اخلاق ورزشی را رعایت می‌کنند
- شطرنج به عنوان یک ورزش به رسمیت شناخته شده است
- شطرنج یک بازی جهانی است
- شطرنج یک ورزش ذهنی است
- شطرنج شور و اشتیاق ملی را برمی‌انگیزد
- شطرنج دارای کنترل‌های دوپینگ است
- شطرنج یک ورزش لذت‌بخش است
شطرنج ورزشی رقابتی است که نیازمند مهارت و تمرکز ذهنی بالا است. تعریف ورزش در دیکشنری‌ها معمولاً به فعالیت‌هایی اشاره دارد که نیاز به مهارت و قدرت بدنی دارند و جنبه رقابتی دارند. از آنجایی که شطرنج به قدرت بدنی به معنای رایج کلمه نیاز ندارد، برخی ممکن است آن را ورزش ندانند. با این حال، شطرنج از بسیاری جهات شبیه به یک ورزش است. در ادامه ده دلیل برای ورزشی بودن شطرنج آورده شده است:
شطرنج‌بازان حرفه‌ای شاید بر اساس توانایی فیزیکی رقابت نکنند، اما آمادگی جسمانی برای آن‌ها ضروری است. بازی‌های بین بازیکنان سطح بالا اغلب 7، 8 یا حتی 9 ساعت طول می‌کشد. کوچکترین اشتباه یا از دست دادن تمرکز می‌تواند به شکست منجر شود. بابی فیشر، قهرمان جهان، در مورد اهمیت آمادگی جسمانی قبل از مسابقه قهرمانی جهان خود با بوریس اسپاسکی صحبت کرده است.
هر کسی که حتی یک بازی شطرنج انجام داده باشد، حس رقابت و پیروزی را تجربه کرده است. نشستن پشت میز شطرنج در مقابل یک حریف سرسخت، در حالی که ساعت مسابقه تیک‌تاک می‌کند و پیچیدگی‌های بازی لحظه به لحظه بیشتر می‌شود، تجربه‌ای بی‌نظیر است. در اینجا نمونه‌ای از یک بازی فشرده و نفس‌گیر بین قهرمان جهان، مگنوس کارلسن، و حریف قدرتمندش، لوون آرونیان، را مشاهده می‌کنید.
شطرنج‌بازان نخبه، تمام عمر خود را صرف پرورش مهارت‌هایشان می‌کنند. آن‌ها به تمرین گشایش‌ها، مطالعه آخربازی‌ها، حل مسائل شطرنج و بسیاری موارد دیگر می‌پردازند. برنامه تمرینی یک شطرنج‌باز حرفه‌ای، درست مانند یک ورزشکار حرفه‌ای، بسیار سخت‌گیرانه است.
«وقتی آن‌ها غذا می‌خورند، من کار می‌کنم… وقتی آن‌ها استراحت می‌کنند، من کار می‌کنم… زمانی که آن‌ها خواب هستند، من کار می‌کنم.»
رعایت اصول اخلاقی در شطرنج از اهمیت بالایی برخوردار است. قبل و بعد از هر بازی، بازیکنان باید با یکدیگر دست بدهند. بدون توجه به نتیجه، این یک سنت است که قبل از بازی برای حریف خود آرزوی موفقیت کنید و پس از آن از او به خاطر بازی تشکر کنید. این اخلاق‌مداری ناشی از احترام عمیق به حریف، ایده‌های او و این واقعیت است که یک بازی درخشان، نیازمند حریفی شایسته است.
کمیته بین‌المللی المپیک شطرنج را به عنوان یک ورزش به رسمیت شناخته است. اگرچه این به معنای «ورزش المپیکی» بودن و حضور در بازی‌های المپیک نیست، اما تأییدی بر ویژگی‌های ورزشی موجود در شطرنج است.
شطرنج توسط تقریباً 600 میلیون نفر در سراسر جهان بازی می‌شود. این بازی در همه جا به عنوان یک وجه مشترک بین مردم با زبان‌ها، فرهنگ‌ها و پیشینه‌های مختلف عمل می‌کند و به ایجاد ارتباطات بین‌المللی منجر می‌شود که غالباً با ورزش همراه است.
به گفته ویکی‌پدیا: «ورزش ذهنی یک بازی مهارتی است که در آن بخش تمرین ذهنی مهم‌تر از فعالیت فیزیکی است.» شطرنج یک چالش ذهنی بزرگ است که ذهن را به چالش می‌کشد و انسان‌ها را به شاهکارهای فکری تازه سوق می‌دهد و تفکر انتقادی و مهارت‌های حل مسئله را توسعه می‌دهد.
شاید اوج لذت ورزشی، مشاهده رقابت هم‌وطنان برای کسب افتخار ملی در المپیک یا جام جهانی باشد. شطرنج نیز می‌تواند احساسات ملی مردم را برانگیزد، درست مانند زمانی که بابی فیشر در سال 1972 در مسابقه قهرمانی جهان با بوریس اسپاسکی مبارزه کرد. در اوج جنگ سرد، این رقابت بین بازیکن آمریکایی و بازیکن شوروی توسط میلیون‌ها نفر در سراسر جهان تماشا شد و بابی فیشر را به یک قهرمان ملی تبدیل کرد.
ممکن است بحث‌برانگیز باشد که آیا ماده‌ای می‌تواند به یک شطرنج‌باز کمک کند یا خیر. در عوض، شطرنج‌بازان بیشتر نگران تقلب از طریق کمک‌های کامپیوتری هستند. با این حال، مانند بیشتر ورزش‌های اصلی، شطرنج‌بازان در رویدادهای بزرگ برای موادی که ممکن است به آن‌ها مزیت رقابتی بدهد، مورد آزمایش قرار می‌گیرند.
شطرنج، بازی‌ای پر از چالش و هیجان، قطعاً یک ورزش شاد و لذت‌بخش است.